Met grote ogen heb ik zitten kijken naar de tijdrit van afgelopen dinsdag in de Tour de France. Ongelofelijk hoe Pogacar de eerder gereden tijden verpulverde. Nog ongelofelijker dat de tijd van Pogacar verpulverd werd door Vingegaard. De resultaten van de dag daarna zijn niet minder indrukwekkend; het lijkt erop dat Vingegaard het geel heeft veiliggesteld.
Een vriendin van mij stelde dat dit soort prestaties toch niet mogelijk kan zijn zonder dat (sommige) renners aan de doping zijn, maar is dat wel zo? De wetenschap heeft niet stilgestaan de afgelopen jaren en de dopingcontroles zijn streng en frequent.
Het wielrennen heeft natuurlijk wel een slechte reputatie als het om doping gaat.
Er zijn “verhalen” genoeg, je kan er boeken over schrijven. Sterker nog, er is een heel aantal boeken over geschreven. Dat ga ik uiteraard niet doen, maar hier wel een paar “highlights” [1] [2]:
Operatie Aderlass
Dit betreft een onderzoek naar vooral bloeddoping (d.m.v. transfusie) praktijken uitgevoerd door de Duitse arts Mark Schmidt uit Erfurt. Deze zaak kwam voor het eerst aan het licht in 2019 door een verklaring van een langlaufer. Schmidt was eerder teamarts bij zowel het Gerolsteiner -als het Milram-wielerteam.
Het overlijden van Tommy Simpson tijdens het beklimmen van de Ventoux in de Tour de France van 1967. Vermoedelijke oorzaak: oververmoeidheid, oververhitting, alcohol en amfetamines. Zeldzaam voor deze tijd, maar er zijn televisiebeelden van. Zijn dood zorgde mede door de beelden die er van gemaakt waren voor veel opschudding. Internationale sportorganisaties en overheden gaan over tot actie tegen dopinggebruik.
Michel Pollentier verborg “schone” urine in een condoom onder zijn oksel. Hij won de Tour etappe op de Alpe d’Huez in 1978, maar viel door de mand omdat het mechanisme dat hij had bedacht om deze urine via een buisje naar zijn penis te leiden niet wilde openen en het gepruts om dat te verhelpen nogal opviel bij de dopingcontroleurs. Sindsdien moeten sporters hun boven- en hun onderlichaam deels ontbloten tijdens dopingtests.
De Tour de Dopage, zoals de Tour de France van 1998 ook genoemd wordt. Drie dagen voor het begin van de Tour wordt er in een ploegauto van Festina een grote hoeveelheid doping aangetroffen. Na de zesde etappe wordt de ploeg uit de Tour gezet omdat duidelijk was geworden dat de doping ook gebruikt was door de renners. Op de eerste rustdag wordt er bij verschillende ploegen onderzoek gedaan. Uit onvrede voeren de renners een stil protest tijdens twee etappes. De organisatie schrapt de resultaten van een van deze etappes. Omwille van de manier waarop er met de teams en de renners wordt omgegaan stappen dan vier Spaanse en een Italiaanse ploeg uit de Tour. De TVM renners staan sinds de controle op de eerste rustdag onder verscherpt toezicht en ook TVM besluit de Tour te verlaten. Uiteindelijk komt maar de helft van het peloton aan in Parijs.
Tyler Hamilton en Lance Armstrong
Tyler Hamilton werd sinds 2004 verschillende malen betrapt op bloeddoping en het gebruik van het spierversterkende middel DHEA. Toen hij in 2008 daar een acht-jarige schorsing voor opgelegd kreeg maakte hij een eind aan zijn wielercarriere. In 2010 treedt Tyler op als belangrijke getuige in hef grote onderzoek naar Lance Armstrong. Lance Armstrong wint vanaf 1999 zeven keer de Tour de France met de U.S. Postal ploeg. Verschillende oud ploeggenoten meldden tussen 2006 en 2012 doping gebruik door renners van deze ploeg. Ook uit andere hoeken komen serieuze beschuldigingen richting Armstrong, die steeds ontkent. Pas in 2013 geeft hij toe, in een interview met Oprah Winfrey, dat hij doping heeft gebruikt. Door een slimme planning is hij tijdens wedstrijden nooit gepakt.
Er zijn uiteraard nog veel meer verhalen te vinden. Maar om herhalingen te voorkomen heeft de International Testing Agency (ITA) zich goed voorbereid om de Tour van dit jaar te monitoren en zo Fair Play te bevorderen. [3]
Zo wordt elke ritwinnaar en de gele trui drager getest meteen na aankomst, daarnaast werden alle deelnemers getest voor aanvang van de Tour. Verder worden testen uitgevoerd op basis van elke relevante informatie die bekend wordt. Zo zijn de ploegen van zowel Jumbo Visma als UAE extra getest rondom de tijdrit van 18 juli. [4] Voor Vingegaard waren dat 4 controles in 48 uur.
Gezien de geschiedenis van het wielrennen is het te begrijpen dat mensen denken dat er sprake kan zijn van doping als enkele renners zo veel harder kunnen rijden dan anderen. Aan de andere kant is er de laatste jaren natuurlijk ook veel veranderd in de manier van trainen en eten, en zijn deze verschillen wellicht ook gewoon te verklaren door aangeboren talent in combinatie met een heel goed passend persoonlijk trainings- en voedingsplan.
Niet méér trainen, maar slimmer trainen is tegenwoordig de norm. [5]
Slimmer trainen is gepolariseerd trainen, en dat betekent dus óf heel rustig fietsen gedurende lange tijd, óf juist heel erg intensief (waar het pijn doet). Als je dit zelf ook wil proberen zijn er online trainingsschema’s te vinden die je hierbij kunnen helpen.
Over de voeding van de profs schreef ik eerder al deze post [6]
Tegenwoordig hebben wielerploegen hun eigen chef in dienst die op basis van een voedingsplan per renner precies weten wat elke renner nodig heeft om optimaal te herstellen en te presteren.
Moest er sprake zijn van doping in de Tour dan moet dit natuurlijk naar buiten komen. Voor nu geniet ik gewoon van de geweldige prestaties die er worden neergezet en geloof ik (wellicht een beetje naïef) dat als er valsspelers zijn dat ze wel gepakt zullen worden.
Voor degenen die willen weten welke stoffen verboden zijn, deze vind je hier.